Evliyâ zâtlardan Ebül Abbâs-ı Mürsî hazretlerinin “rahmetullahi teâlâ aleyh”yaşlılık döneminde, on iki hastalığı vardı. Biri, basur hastalığıydı. Öbürü, taş vardı böbreğinde. Herbirinin ayrı sıkıntısı, acısı ve ağrısı oluyordu ki, dayanmak zordu. Ama o, hiç hasta değilmiş gibi
yine devam ederdi hizmetine. Izdırabı çok şiddetlendiğinde yüzü kızarırdı.
Ama yine de belli etmez, sohbetini yapardı. Bir gün yakınları; - Efendim hastasınız, bir müddet
dersi bırakıp, istirahat etseniz, dediler. Cevabında; - Ben kendi isteğimle yapmıyorum bu
dersleri. Bu vazîfe bana emrediliyor, buyurdu. Anlamayıp; - Nasıl yâni efendim? dediler.
Büyük Velî cevâben; - Kalbime, “Eğer sana verilen bu bilgileri herkese anlatmazsan, senden geri alırız” diye ilham olunuyor. Bunun için herkese “Benim derslerime geliniz!” diyorum,
buyurdu.Ve ekledi: - Ama daha tatlı bir kaynak varsa oraya koşunuz!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder