Öğretmen fark yaratıyor...

Öğretmen,

lise son sınıf öğrencilerinin her birine,
kendisinin ve başkalarının hayatında
yarattıkları farkı onlara söyleyerek
ne kadar değerli olduklarını ifade etmeye karar verdi.

Her öğrenciyi birer birer sınıfın önüne çağırdı.
Önce onlara kendisi ve sınıf için
nasıl fark yarattıklarını söyledi.
Her öğrenciyi özel olarak takdir etti.
Sonra her birinin göğsüne altın harflerle yazılı
"Ben Fark Yaratan Bir İnsanım"
yazılı mavi bir kurdele taktı.

Sonra,
takdir edilmenin
toplumda nasıl bir etki yaratacağını görmek için
bir ders projesi gerçekleştirmeye karar verdi.
Her öğrenciye üç kurdele daha verdi.
Kendi çevrelerinde
bu takdir seremonisini yapmalarını söyledi.
Bir haftanın sonunda öğrenciler
sonuçlarıyla birlikte sınıfta sunum yapacaklardı.

Sınıftaki çocuklardan biri
bir şirkette alt derecede yönetici olarak çalışan
bir adama gitti.
Ona kendisine kariyer planlamasında
yardımcı olduğu için şükran duyduğunu söyledi
ve göğsüne mavi kurdele taktı.
Sonra ona iki kurdele daha verdi.
"Takdir etmekle ilgili bir sınıf projemiz var"
dedi.
Onun da takdir ettiği bir kişiye gidip
göğsüne mavi bir kurdele takmasını
ve üçüncü kurdeleyi ona verip
onun da aynı şeyi bir başkasına yapmasını söyledi.
Takdir seremonisi böylece sürüp gitmeliydi.
Genç yöneticiden
kendisini de sonuçtan haberdar etmesini rica etti.

Aynı gün akşama doğru,
genç yönetici,
üst düzey yöneticisinin odasına gitti.
Üst düzey yönetici
asık suratlı ve huysuz bir insan olarak tanınıyordu.
Genç adam,
yöneticisine oturmasını rica etti
ve yaratıcı bir dehaya sahip olduğu için
ona hayranlık duyduğunu ifade etti.
Yönetici şaşkınlık içindeydi.
Genç yönetici
mavi kurdeleyi göğsüne takmak için izin istedi.
Şaşkın vaziyetteki üst düzey yönetici
"Tabii, olur" dedi.

Genç yönetici mavi kurdeleyi,
patronunun ceketine,
yüreğinin üzerinde bir yere taktı.
Üçüncü kurdeleyi de ona uzatarak,
"Bana bir iyilik yapar mısınız?
Bu ekstra kurdeleyi alıp,
takdir etmek istediğiniz birinin
göğsüne takar mısınız?
Bu kurdeleleri bana veren liseli çocuk
bir okul projesi hazırlıyor
ve takdir seremonisinin
insanları nasıl etkilediğini araştırıyor" dedi.

O akşam,
üst düzey yönetici evine geldi
ve on dört yaşındaki oğluna
kendisiyle konuşmak istediğini söyledi.

"Bugün başıma olağanüstü bir şey geldi.
Ofisimde oturuyordum
ve genç yöneticilerimden biri odama girdi.
Bana hayranlık duyduğunu
yaratıcı bir deha olduğum için
bana mavi bir kurdele taktı.
Düşünebiliyor musun?
Benim yaratıcı bir deha olduğumu düşünüyor.
Sonra üzerinde
"Ben Fark Yaratan Bir İnsanım"
yazan bu kurdeleyi ceketime,
yüreğimin tam üzerine iliştirdi.
Bana fazladan bir kurdele daha verdi
ve benim de takdir ettiğim birisini bulmamı söyledi.
Eve gelirken
arabada kurdeleyi kime takacağımı düşünüyordum
ve seni düşündüm.
Seni takdir etmek istiyorum" dedi.

"İş hayatında günlerim çok yorucu geçiyor.
Eve geldiğimde sana
pek fazla ilgi gösteremiyorum.
Bazen sana okul notların iyi olmadığı
ya da odan çok dağınık olduğu için bağırıyorum,
ama bu akşam,
seninle beraber olmak istiyorum
ve sana hayatımda
nasıl fark yarattığını söylemek istiyorum.
Annen ve sen
hayatımdaki en önemli insanlarsınız.
Sen harika bir evlatsın
ve seni seviyorum!"

Çocuk şaşkınlık içindeydi
ve ağlamaya başladı,
ağlıyor ağlıyor ağlıyordu.
Ağlamasını durduramayarak
hıçkırıklara boğulmuş,
katıla katıla ağlıyordu..
Tüm bedeni hıçkırıklarla sarsılıyordu.
Gözyaşları kucağına damlarken,
başını babasına doğru kaldırdı,
titrek bir sesle,
"Ben de yarın intihar etmeyi planlıyordum baba.
Çünkü beni sevmediğini düşünüyordum."

Babanın takdiri,
çocuğun hayatında büyük fark yaratmıştı.
Yaşamla ölüm arasında bir fark.

Herkes takdir edilmek ister
ama takdir etmek konusunda cimriyizdir nedense.
Daha doğrusu
birisiyle ilgili
olumlu düşünce ve duygularımızı
dile getirmeyi pek aklımıza getirmez,
nasıl olsa onların bunu bildiklerini
ya da hissedeceklerini varsayarız.

Bugün fark yaratan insan ol.
Sevdiklerini,
hatta çok yakından tanımadığın halde
takdir ettiğin kişileri
takdir etmek için adım at.
Takdir edilmek
yaşama sevincini ve gücünü artırıyor.

İster mavi kurdeleyi,
ister kırmızı kalpli mavi kurdeleyi
takdirinin sembolü olarak ver sevdiklerine,
öğrencilerine,
çalışanlarına,
patronuna,
bakkalına,
kapıcına.
Birilerine
"iyi ki varsın" dediğimizde
kendi varlığımızı da onaylamış oluyoruz.
Var eden var olur.
Var olmanın dayanılmaz hafifliği bu.

Birisini seviyor musun?
Ona söyle.

Birisi senin hayatını olumlu etkiledi mi?
Ona telefon et.
Hayatında fark yaratan birileri oldu mu?
Onlara mektup yaz,
not yaz,
kart yaz ya da e-mail gönder.

Bu insanlara duygularını ifade etmek için
bir gün daha beklemeden harekete geç.
Özellikle yazılan şeyler,
daha kalıcı olur.
Çekmecende sakladığın mektupları bir düşün.
Yazılarak paylaşılan duygular özeldir.
Bu mektupları,
kartları
özellikle kendini mutsuz hissettiğin günlerde okumak,
bir antidepresan ilaçtan çoook daha etkilidir;
ne kadar şanslı
ve mutlu olduğunu hissedersin birdenbire.

Hayat,
söylenmemiş sözleri ertelemek için çok kısadır.
Yazdığın birkaç cümle,
öylesine büyük fark yaratabilir ki.

Beni Nasıl Gördün?

Bir gün Mecnun çölde Leyla'yı düşünerek gezerken; namaz kılan bir faninin önünden geçer, Namazı bitirdikten sonra fani:

-Ey Mecnun beni görmüyor musun da namaz kılarken önümden geçiyorsun?

Mecnun:

-Ey fani ben Leyla'yı düşünürken seni görmedim, sen Mevla'yı düşünürken beni nasıl gördün?

Her işte bir hayr vardır...

Her olayda Padişah sorarmış vezirine:
"Böyle böyle bi olay oldu,ne dersin?"
Vezir: "Hayır var , padişahım" dermiş.
Nasıl olduysa birgün kazayla padişahın bir parmağı kopmuş elinden, çok acı çekmiş.
Vezirine; "Vezirim, bak herşeyde hayır var diyordun, bak şimdi parmağım koptu, ne dersin?"
Vezir: "Hayır var , devletlim" demiş.
Padişahın hem canı yanıyormuş hemde kafası atmış;
"Benim parmağım kopmuş, sen birde benle dalga geçiyorsun, atın bu veziri zindana"
Atmışlar veziri zindana...
Aradan zaman , zuhür geçmiş.Padişah Afrika ya sefere çıkmış.Nasıl olduysa yamyamlar herkesi esir almış.Tüm yaverleri yemişler.Sıra Padişaha gelmiş.Bi bakmışlar ki, Padişahın elinin bir parmağı yok.Yamyamlar bir uzuvu eksik olan insanı yemezlermiş,kuralları gereği.Ve bu yüzden padişahı azad etmişler.
Padişah , yamyamların ellerinden kurtulup ülkesine geri dönmüş.Ve ilk iş olarak Vezir'ini zindandan çıkarmış.
Demiş:"Vezir, Vezir, başıma ne iş geldiyse bunda hayır var dedin.Beni yamyamlar yiyecekti, ama parmağımın biri olmadığından beni azad ettiler.Söyle bakalım, bunda ne hayır vardır?"
"Hünkarım" demiş vezir. "Parmağınız kopunca bana kızdınız,zindana attınız"
"Beni zindana atmasanız bende sizle gelecektim,sizin parmağınız yok diye sadece beni yiyeceklerdi, parmağınız sağlam olsa her ikimizide yamyamlar yiyecekti.Sizin parmağınız koptu diye ben zindana girdim,sizin parmağınız yok diye de yamyamlar sizi affetti.Bundan büyük hayır mı olur.İkimizde yaşıyoruz...."

İnsan

İnsan; Adalet-i adet edinip ona göre alamet gösterirse akibeti olarak gözbebeği anlamındaki manayla tanışır.Ama
İnsan: Atalet-i adet edinip ona göre alamet gösterirse adaletin adaveti olur ve akibeti olarak unutmak anlamındaki manayla tanışır.

Adalet:Hak sahibine hakkını vermek, doğruluk.
Alamet;Belirti.
Akıbet;Son,netice
Atalet;tembellik,durgunluk
Adet ;Alışkanlık
Adavet;Düşmanlık

Kulaktan giren

İki komşu ülkenin hükümdarları birbirleriyle savaşmazlar ama her fırsatta birbirlerini rahatsız ederlerdi.Doğum günleri ve bayramlar, ilginç armağanlar göndererek ikisininde karşısındakine zeka gösterisi yapma fırsatlarıydı. Hükümdardan biri, günün birinde ülkesinin en önemli heykeltıraşını huzuruna çağırdı.İstediği birer karış yüksekliğinde altından, birbirinin tıpa tıp aynısı üç insan heykeli yapmasıydı. Aralarında bir fark olacak ama bu farkı sadece ikisi bilecekti.Heykeller hazırlandı ve doğum gününde komşu ülke hükümdarına gönderildi.Heykellerin yanına bir de mektup konmuştu. Şöyle diyordu heykelleri yaptıran hükümdar ; Doğum gününü bu üç heykelle kutluyorum. Bu üç heykel birbirinin tıpatıp aynısı gibi görünebilir, ama içlerinden biri diğer ikisinden çok daha değerlidir..O heykeli bulunca bana haber ver. Heykeli alan hükümdar önce heykelleri tarttırır, üç heykel gramına kadar eşitti.Ülkesinde sanattan anlayan ne kadar insan varsa çağırttı, hepsi de heykelleri büyük bir dikkatle incelediler ama aralarında bir fark göremediler. Günler geçti, bütün ülke hükümdarın sıkıntısını duymuştu ve kimse çözüm bulamıyordu. Sonunda, hükümdar fazla isyankar olduğu için zindana attırdığı bir gence haber gönderdi.İyi okumuş, akıllı ve zeki olan bu genç, hükümdarın bazı isteklerine karşı çıktığı için zindana atılmıştı.Başka çaresi olmayan hükümdar bu genci çağırttı ; Genç önce heykelleri sıkı sıkıya inceledi, sonra çok ince bir tel getirilmesini istedi. Teli birinci heykelciğin kulağından soktu, tel heykelin ağzından çıktı.İkinci heykelede aynı işlemi yaptı. Tel bu kez diğer kulaktan çıktı.Üçüncü heykelde tel kulaktan girdi ama bir yerden dışarı çıkmadı ; Ancak telin sığabileceği bir kanal kalp hizasına kadar iniyordu, oradan öteye gidemiyordu. Bunun üzerine hükümdar heykelleri gönderen komşu hükümdara cevabı yazdı ; Kulağından gireni, ağzından çıkaran insan makbul değildir.Bir kulağından giren, diğer kulağından çıkıyorsa.O insanda makbul değildir. En değerli insan ; Kulağından gireni, yüreğine gömen insandır.Bu değerli hediyen için teşekkür ederim.

Tatlı kaynak...

Evliyâ zâtlardan Ebül Abbâs-ı Mürsî hazretlerinin “rahmetullahi teâlâ aleyh”yaşlılık döneminde, on iki hastalığı vardı. Biri, basur hastalığıydı. Öbürü, taş vardı böbreğinde. Herbirinin ayrı sıkıntısı, acısı ve ağrısı oluyordu ki, dayanmak zordu. Ama o, hiç hasta değilmiş gibi

yine devam ederdi hizmetine. Izdırabı çok şiddetlendiğinde yüzü kızarırdı.

Ama yine de belli etmez, sohbetini yapardı. Bir gün yakınları; - Efendim hastasınız, bir müddet

dersi bırakıp, istirahat etseniz, dediler. Cevabında; - Ben kendi isteğimle yapmıyorum bu

dersleri. Bu vazîfe bana emrediliyor, buyurdu. Anlamayıp; - Nasıl yâni efendim? dediler.

Büyük Velî cevâben; - Kalbime, “Eğer sana verilen bu bilgileri herkese anlatmazsan, senden geri alırız” diye ilham olunuyor. Bunun için herkese “Benim derslerime geliniz!” diyorum,

buyurdu.Ve ekledi: - Ama daha tatlı bir kaynak varsa oraya koşunuz!

BİLGE KADININ TAŞI

Dağlarda gezen bir bilge kadın, nehirde değerli bir taş bulmuş. Ertesi gün kendisi gibi bir seyyahla... karşılaşmış. Ama seyyahın karnı açmış. Bilge kadın torbasını çıkarmış ve yemeğini onunla paylaşmış. Aç seyyah, bilge kadının torbasındaki değerli taşı görmüş ve taşı çok beğendiğini söyleyip onu kendisine vermesini istemiş. Bilge kadın hiç tereddüt etmeden taşı ona vermiş. Seyyah karşısına çıkan bu şansa çok sevinip, bilge kadının yanından ayrılmış. Taşın, yaşamının geri kalan kısmını güvence altına alacak kadar değerli bir taş olduğunu biliyormuş.Fakat bundan uzun yıllar sonra seyyah, uzun uğraşların sonunda bulduğu bilge kadının karşısına yeniden çıkmış. Seyyah, bilge kadına, "senden bu taşı değil, bundan daha değerli birşeyi istiyorum. Bana onu verebilir misin?" demiş. Bilge kadın, seyyahın kendisinden ne istediğini sorunca, seyyah yanıtlamış : "Bu taşı bana vermeni sağlayan şeyi."